دو سه سالی هست که ساکن دنیای مجازی ها هستم.
از وقتی که آمدم خیلی ها آمدند و رفتند.
بعضی ها آمدند آنچه به دنبالش بودند را یافتند و رفتند و بعضی ها هم به این نتیجه رسیدند که آنچه را که می خواهند اینجا نمی توانند پیدا کنند.
آدم هایی با هدف های مختلف!
یکی می گفت ما در عصر جنگ نرم هستیم باید در این دنیای مجازی هم سنگر داشته باشیم.
یکی می گفت از دلتنگی و تنهایی به اینجا پناه آورده ام.
یکی از خدا می نوشت.
یکی به دنبال امام زمانش بود.
یکی آمده بود تا از این آن و زمانه شکایت کند
یکی آمده بود تا خاطراتش را بنویسد.
یکی شعرهایش را می نوشت.
یکی از بیکاری می آمد تا وقتش بگذرد
.
.
.
بعضی ها به دنبال جشنواره ها و مسابقات بودند چند صباحی ماندندنوشتند و رفتند
بعضی ها هم آمدند خودی نشان دهند!
خیلی ها جوگیر شدند و آمدند.
بعضی ها آمدند اما نگذاشتند که بمانند طاقت نیاوردند که رفتند!
و هنوز هم هر روز آدم هایی می آیند و من دانسته ام که رفتنشان نزدیک است!
بعضی خود می دانند که قرار است بروند و بعضی ها هم مثل من و تو به خیال خود برای ماندن آمده اند!
 
به گمانم اگر آرامگاهی برای رفتگان می ساختم تعدادشان خیلی بیشتر از آنهایی می شد که هستند!
بعضی ها هم نرفتند اما به جایی دورتر در این دنیای مجازی خزیدند.جایی که دست کسی به آنها نرسند
 
 
من هم بارها رفتم و برگشتم.
هنوز هم مانده ام بین تردیدی از رفتن و ماندن و یا خزیدن به جایی دور.
 
اما کسی هست که مدام درگوشم می خواند: اینجا جایی برای کم آوردن نیست.اگر مردش هستی بمان!
 
+دوستی آشنا می گفت: در چشم آنان که پرواز را نمی دانند هرچه اوج بگیری کوچکتر می شوی!
- تو به پروازت ادامه بده!
محمد گودرزوند چگینی